Οι πομφοί είναι εντοπισμένα οιδήματα του δέρματος, οι οποίοι αποχρωματίζονται με τη πίεση και περιβάλλονται από ερύθημα. Μπορεί να συνοδεύονται από αίσθημα καύσου ή έντονου κνησμού. Εξ’ ορισμού υποχωρούν πλήρως εντός 24 ωρών. Η κνίδωση μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία. Ανάλογα με τη χρονική διάρκεια των συμπτωμάτων, αν δηλαδή αυτά διαρκούν για λιγότερο ή περισσότερο των 6 εβδομάδων, διακρίνουμε την οξεία και τη χρόνια κνίδωση αντίστοιχα. Στα παιδιά συχνότερη είναι η οξεία κνίδωση. Αντίθετα, η χρόνια κνίδωση είναι συχνότερη στους ενήλικες και ιδίως σε γυναίκες μέσης ηλικίας. Σε ένα ποσοστό 30-40% των περιστατικών κνίδωσης αυτή συνοδεύεται από αγγειοοίδημα. Μια δυνητικά απειλητική κατάσταση για τη ζωή του ασθενούς. Ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά τους βλεννογόνους της στοματικής κοιλότητας (π.χ. οίδημα λάρυγγα). Οπότε απαιτείται επείγουσα αντιμετώπιση.

– Ποια είναι τα αίτια της κνίδωσης;
Η οξεία μορφή της κνίδωσης μπορεί να οφείλεται σε φλεγμονές (ιογενείς ή βακτηριακές), επίσης, σε φάρμακα (αντιβιοτικά, αντιπυρετικά, κ.α.) ή διάφορες τροφές (γάλα, αυγό, καρποί, θαλασσινά κ.α.). Συχνά είναι αποτέλεσμα ενεργοποίησης αλλεργικού μηχανισμού. Αντίθετα η χρόνια κνίδωση προκαλείται συνήθως μέσω μη αλλεργικού μηχανισμού. Μπορεί να σχετίζεται με την ύπαρξη μιας χρόνιας φλεγμονής στον οργανισμό ή να αποτελεί εκδήλωση υπερευαισθησίας σε συντηρητικά και χρωστικές τροφίμων. Επιπλέον, μπορεί να οφείλεται σε αυτοανοσία ή σε φυσικά αίτια («φυσική κνίδωση») όπως πίεση ή τριβή, ψύχος ή θερμότητα, ηλιακή ακτινοβολία ή επαφή με κρύο νερό.

– Ποια είναι η θεραπευτική αντιμετώπιση της κνίδωσης;
Καθώς η κνίδωση, ιδίως στη χρόνια μορφή της, επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών, τελικός σκοπός της αντιμετώπισης είναι ο έλεγχος των κνιδωτικών επεισοδίων. Να ελαχιστοποιηθούν, δηλαδή, οι ανεπιθύμητες ενέργειες των χορηγούμενων φαρμάκων και να περιοριστεί η συχνή χρήση κορτικοστεροειδών, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών.

Το θεραπευτικό πρωτόκολλο περιλαμβάνει:
— Καθορισμός και περιορισμός/διακοπή του αιτιολογικού παράγοντα (φάρμακα, τροφές, λοιμώξεις). Αυτό βέβαια προϋποθέτει τη διενέργεια μιας σειράς διαγνωστικών εξετάσεων όπως αιματολογικός έλεγχος, τεστ αναπνοής, δερματικές δοκιμασίες κ.α.
— Χορήγηση αντιαλλεργικών φαρμάκων με κυριότερο τα αντιισταμινικά 2ης γενιάς. Συστηματική χορήγηση κορτικοστεροειδών μόνο σε περιπτώσεις σοβαρών ή απειλητικών για τη ζωή συμπτωμάτων.
— Δίαιτα από τροφές που απελευθερώνουν ισταμίνη (π.χ. θαλασσινά, ξηροί καρποί, ψάρια, φρούτα, αυγό). Αποφυγή λήψης παυσίπονων της κατηγορίας των μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών.
— Αποφυγή έντονης ψυχικής και σωματικής έντασης.
Σε κάθε περίπτωση απαιτείται στενή συνεργασία με το δερματολόγο για την καλύτερη προσέγγιση του πολυπαραγοντικού αυτού νοσήματος και τη σωστή καθοδήγηση του ασθενούς.